Ilianne - 17.11.2010 06:18:46

Publikujemy nadesłane abstrakty, w celu ułatwienia dokonania wyboru podczas konferencji, bo, niestety, wszędzie być się nie da.
Jeśli jakiś pominięto, a jego autor chciałby go tutaj umieścić, proszę o kontakt.


Strategiestreit - uwagi, interpretacje, konsekwencje.
Jacek Jędrysiak (UWr)

Sobota, godz. 9.30, IH, sala C.

Tematem mojego wystąpienia będzie kwestia jednego z najważniejszych sporów na gruncie niemieckiej doktryny wojennej przed 1914 rokiem. Mam tu na myśli Strategiestreit, czyli spór zapoczątkowany przez Hans Delbruecka, dotyczący natury strategii. Zdaniem niemieckiego historyka z kampanii Fryderyka II oraz pism Clausewitza można wycignąć wniosek o dualnej naturze strategii. Zwycięstwo na wojnie można osiągnąć dążąc bezpośrednio do walnego starcia(Vernichtungsstrategie), bądź też stosując strategię małych starć mających za zadanie wyczerpanie przeciwnika(Ermattungsstrategie). Pogląd Delburecka spotkał się z żywą dezaprobatą w kręgach niemieckiego establishmentu wojskowego. W sprawie zabrali głos wszyscy najważniejsi przedstawiciele niemieckiej myśli wojskowej przełomu XIX i XX wieku, Schlieffen, Bernhardi, Verdy du Vernois, Schlichting. Bronili oni swego monistycznego podejścia do strategii, której środkiem miało być dążenie do bitwy.
Spór ten jest istotny z wielu powodów. Po pierwsze stanowi ciekawy przykład polemiki między wojskowymi a cywilem  dotyczącej sposobu prowadzenia wojny. Po wtóre reakcja na tezy Delbruecka ujawnia z jednej strony zwartość poglądów niemieckiej doktryny, z drugiej strony pozwala na uchwycenie niuansów i różnic w pojmowaniu tych samych kwestii. Po trzecie istnieje teza iż Delbrueck zaszczepił w niemieckiej doktrynie alternatywną koncepcję strategii wyniszczenia, która znalazła swój finał w koncepcji bitwy pod Verdun. Stoi to w rażącej sprzeczności z wieloletnimi ustaleniami nauki, w tym tezami Gerharda Rittera, Jehudy Wallacha i Jacka Syndera, uznających niemieckich sztabowców za nieuleczalnych w tym względzie, co wymaga weryfikacji.
Referat  nie ma na celu szczegółowego omawiania kwestii sporu. Chciałbym zwrócić uwagę bardziej na jego konsekwencje i późniejsze interpretacje, co pozwoli na lepsze zrozumienie sfery niemieckiego planowania militarnego, które wbrew powszechnemu przekonaniu nie jest tematem dogłębnie przebadanym. Polska historiografia jest w tym względzie daleko zapóźniona, czego dowodem jest brak szczegółowych publikacji na temat  Strategiestreit. 


Obraz wojny rosyjsko-japońskiej w polskiej prasie zaboru austriackiego.
Elżbieta Nowosielska (UW)

Sobota, godz. 10.30, IH, sala C.

W swoim wystąpieniu pragnę zaprezentować obraz wojny rosyjsko – japońskiej w polskiej prasie zaboru austriackiego. Na tle pozostałych zaborów prasa galicyjska cieszyła się większą swobodą, więc prezentowane w nich opinie np. na temat przyczyn wybuchu wojny prezentowane przez autorów artykułów są znacznie bardziej różnorodne.
Gazety austriackie reagowały niemal na każde ważniejsze wydarzenie na arenie międzynarodowej. Szczególnym zainteresowaniem cieszyły się wojny. Dodatkowo, szczególnie, jeśli walki odbywały się w jakimś egzotycznym dla galicyjskiego czytelnika miejscu, publikowano artykuły przybliżające kulturę oraz obyczaje obu walczących stron. Przykładowo wojna burska przyniosła szereg artykułów związanych z życiem i zachowaniem Burów, a wojny bałkańskie spowodowały wzrost zainteresowania Turcją.  Żaden konflikt zbrojny nie wywołał jednak takich emocji, jak starcie Japonii z Rosją w l. 1904 – 1905.
Wraz ze szczegółowym opisem działań wojennych pojawiły się liczne rozprawy dotyczące japońskiej sztuki, kobiet, cech narodowych Japończyków, a nawet mody czy bajek. Większość dzienników posiadała specjalne rubryki poświęcone temu konfliktowi. Zdarzały się także dłuższe cykle artykułów poświęconych jednemu zagadnieniu jak choćby zamieszczony w „Przeglądzie Wszechpolskim” cykl artykułów Romana Dmowskiego pt.: „Wśród jeńców w Japonii” oraz „Ex Oriente Lux, czyli niektóre nauki z obecnej wojny”. Niekiedy pojawiały się utwory poetyckie, opowiadania czy sztuki teatralne.
Choć większa część prasy prezentowała postawę projapońską, to jednak podejście do rozgrywających się działań wojennych różniło się w zależności od programu politycznego gazety. Największym zwolennikiem strony japońskiej był lwowski dziennik pt.: „Słowo Polskie”, natomiast skrajnie odmienne podejście prezentował redagowany przez znanego „rusofila”, ks. Stojałowskiego, Wieniec i Pszczółka. Często publikowano także dowcipy związane z sytuacją na froncie, głównodowodzącymi czy reakcjami pozostałych państw europejskich.


Działalność zaplecza logistyczno-organizacyjnego Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego.
Mateusz Drozdowski (UJ)

Sobota, godz. 11.00, IH, sala C.

Przedmiotem referatu będzie próba ukazania stosunkowo słabo dotychczas naświetlonej strony dziejów Legionów Polskich, jaką pozostaje funkcjonowanie w latach 1914-1917 służb zaplecza, w tym w szczególności szpitali wojskowych, systemu zaopatrzenia, transportu oraz struktur odpowiedzialnych za werbunek. Specyfika poddanych analizie polskich jednostek ochotniczych polegała przede wszystkim na tym, iż chociaż formalnie stanowiły one część pospolitego ruszenia armii austro-węgierskiej, polityczną odpowiedzialność za ich istnienie ponosiła powołana do życia w sierpniu 1914 r. organizacja polityczna – Naczelny Komitet Narodowy. Ta dość skomplikowana sytuacja znajdowała swoje odzwierciedlenie w sposobie funkcjonowania zaplecza Legionów, które częściowo podlegało tym samym procedurom, co reszta armii cesarsko-królewskiej, a częściowo organizowane było przez Departament Wojskowy Naczelnego Komitetu Narodowego. Ukazanie działalności tej instytucji na rzecz Legionów stanowić będzie zasadnicza część planowanego referatu. Przedstawione zostaną również podstawowe informacje dotyczące działalności instytucji wspomagających Legiony Polskie, takich jak Liga Kobiet Pogotowia Wojennego, Naczelny Komitet Opieki w Wiedniu, Komitet Opieki nad Jeńcami Wojennymi, Dom Opieki nad Byłymi Legionistami w Wiedniu, Komitet Opieki nad Internowanymi i Zwolnionymi Legionistami oraz Towarzystwo Wzajemnej Pomocy Byłych Członków Legionów Polskich. Istotne znaczenie będzie też miała próba porównania sposobu funkcjonowania służb pomocniczych w polskich jednostkach ochotniczych, a także w pozostałej części armii austro-węgierskiej oraz w pewnych zakresach – w armii niemieckiej. Pozwoli to odpowiedzieć na zasadnicze pytanie, w jakim stopniu Legiony Polskie mogły liczyć na wsparcie dowództwa cesarsko-królewskiej armii, a na ile ich istnienie było uzależnione od działalności polskich czynników politycznych oraz zaangażowania części społeczeństwa.


Działania sił nawodnych Marynarki Austro-Wegier przeciw blokadzie cieśniny Otranto w latach 1915-1918.
Krzysztof Kaźmierczak (UŁ)

Sobota, godz. 11.30, IH, sala C.

Celem referatu będzie przedstawienie rysu działań sił nawodnych marynarki Austro-Węgier przeciw blokadzie w cieśninie Otranto w latach 1915-1918.
Referat przedstawi najpierw organizację, specyfikę i zasięg blokady, od jej rozpoczęcia w roku 1915, modyfikacje wprowadzone stopniowo w trakcie działań wojennych, szczególnie w wyniku narad na Malcie (2-9.III.1916) oraz na pokładzie drednota Courbet (28.IV.1917), a oraz wprowadzenia zapory typu angielskiego jesienią 1917 roku oraz zapory typu francusko-włoskiego od lutego 1918 roku. W kolejnej części referatu zostanie opisany wpływ i rola blokady na plany i założenia taktyczne dowództwa floty Austro-Węgierskiej oraz sytuację na Morzu Śródziemnym.
Następna cześć referatu będzie miała za zadanie opisać same działania sił nawodnych Austro-Węgier. Szczególny nacisk zostanie położony na przebieg operacji z 22.XII.1916 roku (tzw I bitwa w cieśninie Otranto), 15.XII.1917 roku (tzw II bitwa w Cieśninie Otranto) oraz z nocy 9/10.VI.1918 roku, ale opisane zostaną także działania prowadzone na mniejszą skalę przez flotę Cesarsko-Królewską przez czas trwania blokady – działania krążownika Novara z 8-9.VII.1916 i starcie kontrtorpedowców w nocy 22/23.IV1918 roku.
Pominięte zostaną działania jednostek zanurzalnych (podwodnych) związane z samą blokadą, poza zasygnalizowaniem strat poniesionych na zaporze. W skład referatu będzie wchodziła prezentacja multimedialna, ilustrująca plany blokady oraz działań morskich.


Szkolenie lotników wojskowych w Ławicy w I połowie 1919 roku.
Mariusz Niestrawski (UAM)

Sobota, godz. 13.00. IH, sala C.

27 grudnia 1918 roku w Poznaniu wybuchło powstanie wielkopolskie. Już po kilku dniach Polacy zdołali opanować stolicę Wielkopolski i szereg miejscowości w regionie. 6 I 1919 roku grupa powstańców skupionych w Polskiej Organizacji Wojskowej zaboru pruskiego zdobyła podpoznańską stację lotniczą w Ławicy.
W Ławicy zdobyto około 30 samolotów, a do tego łup powstańców zasiliło przeszło 200 płatowców zdobytych w Hali Zeppelina na Winogradach. Materiał ten umożliwił powstanie stosunkowo silnego lotnictwa wielkopolskiego. Ze sprzętu zgromadzonego w Ławicy i na Winogradach udało się Wielkopolanom wystawić cztery eskadry lotnicze.
Dla władz powstańczych większym problemem aniżeli sprzęt latający okazał się być niedobór personelu latającego. W przeciwieństwie do armii rosyjskiej i armii austro-węgierskiej, w wojsku cesarskich Niemiec Polacy mieli utrudniony dostęp do stanowisk oficerskich, a także do służby w lotnictwie. Do lutego 1919 roku udało się stronie polskiej znaleźć tylko około 20 pilotów, jeszcze większym problemem było odszukanie wyszkolonych obserwatorów (funkcja ta charakteryzowała się większym elitaryzmem, więc była trudniej dostępna dla Polaków). W celu uzupełnienia braków personalnych w Ławicy uruchomiono Szkołę Lotników Stacji Ławica.
W trakcie działań zbrojnych powstania wielkopolskiego 1918-1919 lotnictwo polskie nie odegrało większej roli. Jednakże w wojnie polsko-radzieckiej 1919-1920 eskadry wielkopolskie stanowiły obok eskadr Armii Hallera najwartościowszą część polskiego lotnictwa i były ważnym i cennym dodatkiem do działań polskich dywizji piechoty.


Modlin – Mława. Północny odcinek szlaku kolejowego Drogi Żelaznej Skarbowej Nadwiślańskiej w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku
Piotr Ogiński (UW)

Sobota, godz. 13.30, IH, sala C.

Referat traktować będzie o znaczeniu północnego odcinka szlaku kolejowego odziedziczonego po czasach zaboru rosyjskiego – tzw. Drogi żelaznej Skarbowej Nadwiślańskiej w trakcie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r.
Kolej powstała w latach 70 XIX wieku jako inwestycja rządu carskiego, znajdująca się pod zarządem akcjonariuszy. W późniejszych latach przejęta przez władze stopniowo była rozbudowywana, również ze względu na jej militarne znaczenie – łączyła północną granicę Cesarstwa Rosyjskiego z Warszawą, a biegnąc dalej na południe – z Lublinem i Wołyniem. Była takŜe jedną z kluczowych linii kolejowych, komunikowała bowiem ze sobą trzy największe twierdze na ziemiach zaboru rosyjskiego: Dęblin, Cytadelę Warszawską i Twierdzę Warszawa oraz Twierdzę Modlin wraz z kompleksem fortów i umocnień rozsianych wokół Twierdzy Modlin.
W czasie wojny 1920 r. jednym z kluczowych był odcinek rozpoczynający się w Nowym Dworze Mazowieckim ( wówczas włączany do Twierdzy Modlin pod względem zarówno administracyjnym, jak i wojskowym ), kończył się zaś w miejscowości Mława, na granicy z Niemcami. Omówione zostaną zarówno poszczególne obiekty na wspomnianej trasie oraz ich militarne znaczenie ( dworce kolejowe i ich infrastruktura towarzysząca, rampy przeładunkowe, stacje zborne, mosty, wiadukty, punkty zaopatrzenia ), jak i wszelkie aspekty sztuki wojennej ( taktyka, działania operacyjne, strategia ).
Wyżej wspomniany szlak kolejowy miał bardzo duże znaczenie w czasie wojny polsko bolszewickiej, także służył do przewożenia wszystkich rodzajów wojsk: piechoty, lotnictwa, artylerii, załóg flotylli śródlądowych, transportów intendentury, łączności, saperów. Był także patrolowany przez pociągi pancerne, przewożono nim zarówno rannych, jak i jeńców ( na terenie Twierdzy Modlin znajdowały się szpital oraz obóz jeniecki ), a dzięki połączeniu z Warszawą na południu i Gdańskiem na północy – był arterią transportową dla dostarczania zaopatrzenia wojskowego otrzymywanego od państw sprzymierzonych drogą morską do Gdańska.


Plany a możliwości rozwoju polskiej broni pancernej w końcówce lat trzydziestych - wybrane aspekty.
Wojciech Sługocki (UAM)

Sobota, godz. 15.00, IH, sala C.

Ocena planów rozbudowy i modernizacji przedwojennego Wojska Polskiego jest niezwykle ważna dla zrozumienia wydarzeń września 1939 r. Do tej pory opublikowano jedynie dwie prace zajmujące się tematem całościowo – Eugeniusza Kozłowskiego Wojsko Polskie 1936-1939, Próby modernizacji i rozbudowy oraz Armia Marszałka Śmigłego Tymoteusza Pawłowskiego. Niestety zawierają one sporo błędów i przeinaczeń, także jeśli chodzi o zagadnienie broni pancernych. Zadaniem niniejszego referatu jest porównanie planów rozwoju tejże broni z faktycznymi możliwościami państwa. Głównym celem autora będzie zwrócenie uwagi na obecne w przedwojennej Polsce problemy zarówno natury doktrynalnej jak i technicznej oraz gospodarczej. Pierwsze z nich obejmować będą zagadnienia związane ze sposobami użycia oraz organizacją jednostek. Szczególnie ciekawe będzie jednak porównanie możliwości przemysły II Rzeczpospolitej z planami rozbudowy. Pozwoli to na odpowiedź na pytanie, czy koncepcje modernizacji i rozwoju polskiej broni pancernej były możliwe do zrealizowania czy może stanowiły pobożne życzenia decydentów wojskowych i politycznych. Niniejszy referat oparty został zarówno o dostępną literaturę przedmiotu jak i materiały znajdujące się w Centralnym Archiwum Wojskowym.


Znaczenie polskiej prasy wojskowej okresu międzywojennego dla badań nad wojną polsko-bolszewicką 1919-1920.
Krzysztof Fudalej (UW)

Sobota, godz. 15.30, IH, sala C.

Celem referatu jest zwięzłe przedstawienie przydatności w pracy historyka polskiej fachowej prasy wojskowej z okresu międzywojennego. Stanowi ona źródło przydatne w badaniu wielu zagadnień, a w niektórych przypadkach jest wprost niezastąpiona, zwłaszcza jeżeli uwzględnić duże straty poniesione przez polskie archiwa podczas II wojny światowej. Przykładem, wykorzystanym do ilustracji rozważań, są badania nad wojną polsko-bolszewicką 1919-1920, która z oczywistych względów zajmowała bardzo ważne miejsce w publikacjach okresu międzywojennego.
Zamiast omawiać poszczególne artykuły, chcę przedstawić ich przydatność całościowo, jako grupy źródeł, stosunkowo rzadko dotychczas wykorzystywanych, o pewnej wyjątkowej specyfice i skupić się na możliwościach wykorzystania fachowych periodyków wojskowych okresu międzywojennego dla różnych celów badawczych. Jeżeli spojrzymy na prasę wojskową jako całość, to w jej zawartości odbijał się w dużym stopniu stan wiedzy oraz poglądów ogółu polskich oficerów, a nie tylko wąskiej, często omawianej w literaturze przedmiotu, grupki niewątpliwie wybitnych postaci takich jak na przykład: Władysław Sikorski, Stefan Mossor czy Sergiusz Abżółtowski. W omawianych gazetach można znaleźć zadziwiającą różnorodność punktów widzenia na wiele kwestii, między innymi tych związanych z wojną polsko-bolszewicką.
Myślę, że większość wniosków dotyczących użyteczności omawianych czasopism może też odnosić się do badań również nad innymi tematami, w związku z czym referat powinien być interesujący nie tylko dla osób zajmujących się konfliktem z Rosją Radziecką.


Organizacja i działalność informacyjno-wywiadowcza attachatu wojskowego w Moskwie w latach 1921-1926.
Tomasz Nawrocki (UW)

Sobota, godz. 16.30, IH, sala C.

Przedmiotem referatu jest próba przedstawienia organizacji oraz działalności informacyjnej polskich attaché wojskowych w Moskwie, stanowiących jeden z elementów składowych polskiego wywiadu okresu międzywojennego. Referat został ujęty w ramy czasowe począwszy od 1921 roku, tj. od utworzenia przy Poselstwie Polskim w Moskwie attachatu wojskowego. Końcową datą graniczną jest rok 1926, w którym nasiliły się niepokojące sygnały odnośnie inspiracji przeprowadzanych przez radzieckie służby specjalne. Miały one swój finał na początku 1927 roku, kiedy została ujawniona afera „MOR-Trust”, niosąca daleko idące konsekwencje dla funkcjonowania polskiego wywiadu na ZSRR. Jedynym, ale bardzo obszernym źródłem, na jakim oparłem się, są dokumenty polskiego attachatu wojskowego w Moskwie z lat 1921-1935, znajdujące się w Archiwum Akt Nowych. W niniejszym referacie pragnę przedstawić ogólny zarys polskiego wywiadu okresu dwudziestolecia międzywojennego (w tym rolę attaché wojskowych w zdobywaniu informacji wojskowych odnoszących się do naszych ówczesnych sąsiadów) oraz organizację polskich attaché wojskowych w Moskwie, obejmująca m.in. ich zakwaterowanie, posiadane środki finansowe (tj. fundusz reprezentacyjny i fundusz dyspozycyjny) oraz stosunki z radzieckimi władzami cywilnymi i wojskowymi. Opiszę metody pozyskiwania przez attaché wojskowych wiadomości przede wszystkim z zakresu wjoskowości, ale też polityki i gospodarki. Z uwagi na charakter pełnionego stanowiska oraz z obawy przed kompromitacją, były to w znacznej mierze źródła jawne – lektura prasy oraz wydawnictw, wymiana informacji z attaché wojskowymi oraz ambasadorami innych państw oraz bezpośrednie obserwacje poczynione podczas debat politycznych, defilad, zwiedzania niektórych obiektów wojskowych oraz podróży na prowincje. Z początku attaché wojskowy posiadał także szerokie kompetencje w zakresie działalności wywiadowczej, tj. nadzorował działalność oraz budżet wszystkich placówek działających na terytorium ZSRR. Z czasem, uprawnienia w tej działalności zostały jednak ograniczone aż do momentu, kiedy Oddział II uznał, że zadaniem attaché wojskowego jest pozyskiwanie źródeł wyłącznie legalnymi sposobami. W podsumowaniu pragnę – w oparciu o zgromadzone materiały - dokonać oceny działalności informacyjno-wywiadowczej poszczególnych polskich attaché wojskowych w Moskwie.


„Biuletyn Polsko – Ukraiński” (1932 – 1938) – prometejski projekt Oddziału II Sztabu Głównego Wojska Polskiego.
Filip Gończyński-Jussis (UMCS)

Sobota, godz. 17.00, IH, sala C.

Celem referatu będzie przybliżenie czołowego czasopisma ukrainoznawczego II Rzeczypospolitej, inspirowanego i dotowanego przez Ekspozyturę 2 O II SG WP. Tytuł promował ideę strategicznego porozumienia polsko – ukraińskiego, miał pomóc w osiągnięciu zbliżenia elit mniejszości ukraińskiej z polskim państwem i tym samym przygotować grunt pod ich wspólne antysowieckie wystąpienie przy ewentualnej dalszej akcji prometejskiej. Skoncentruję się na analizie – w oparciu o dokumenty zachowane w Centralnym Archiwum Wojskowym – organizacyjnej strony działalności redakcji „Biuletynu Polsko – Ukraińskiego”, przedstawię sylwetki jej członków z naczelnym gazety, Włodzimierzem Bączkowskim, na czele, opiszę sposoby finansowania i dystrybucji czasopisma. Wykażę też niejawne powiązania z Oddziałem II, mające znaczny wpływ – niekiedy w formie cenzury prewencyjnej artykułów - na linię programową pisma. Następnie krótko streszczę treść publicystyki prezentowanej na łamach biuletynu, kładąc nacisk na teksty redakcyjne, w których znalazły odbicie poglądy wojskowych opiekunów ruchu prometejskiego na politykę mniejszościową państwa. Wspomnę również o zastrzeżeniach wzbudzonych przez niepoprawne politycznie artykuły w Ministerstwie Spraw Wojskowych, które miały duży wpływ na zamknięcie tygodnika, związane też z reorientacją polityki mniejszościowej pod koniec lat trzydziestych.


Wojsko Polskie na Pomorzu i Kujawach i jego wpływ na życie miejscowej ludności w latach 1919-1939.
Marek Wawrzynkowski (UG)

Sobota, godz. 17.30, IH, sala C.

Wojsko Polskie w II RP musiało szybko dostosować się do nowych warunków. Nie tylko musieli bronić ojczyzny w wojnie polsko-bolszewiciej ale również zorganizować działalność swoich struktur w II Rzeczpospolitej. Na terenie Pomorza i Kujaw Wojsko Polskie jest obecne od 1919 r. ale w rzeczywistości od 1921 r. zaczyna ono funkcjonować na opisywanym obszarze planowo. Równocześnie już od 1919 r. jego obecność wpływa na lokalne społeczności. Jedną z głównych interakcji jest ruch graniczny z państwem niemieckim, a dokładniej rzecz biorąc przemyt, w którym żołnierze WP uczestniczą zarówno jako organy ścigania jak i współtwórcy. Jednak z czasem pomimo niezbyt odpowiedniego zachowania jednostek  zostaję nawiązana współpraca gospodarcza pomiędzy WP a usługodawcami i producentami cywilnymi Pomorza i Kujaw. Jej przebieg bywał niekiedy trudny i wyboisty z obecnością różnych wykroczeń i przestępstw ale pomijając ten margines silnie wpłynął na rozwój poszczególnych miejscowości. I to nie tylko pod kątem handlu i gospodarki ale i infrastruktury którą WP nie tylko współtworzyło ale i miało spory udział w planistyce. Równocześnie WP szeroko rozumiejąc aspekt obronności Rzeczpospolitej przy współudziale Policji Państwowej obserwowało życie polityczne i społeczne cywili, próbując jednocześnie wkomponować się w dane społeczności przez szerokie spektrum działań samych jednostek wojskowych jak i organizacji z nią powiązanych. Dość silnie rozwijany jest aspekt przysposobienia wojskowego a co za tym idzie wychowania fizycznego. Z czasem również rozszerza się to na inne rodzaje aktywności jak np. LOPP czy po prostu działalność charytatywna  lub oświatowa . Oprócz tego poszczególne jednostki przez okres 20-lecia międzywojennego coraz silniej wtapiają się w świadomość mieszkańców miast w których stacjonują m.in. poprzez różnego rodzaju święta czy też organizacje zawodów sportowych lub wydarzeń kulturalnych. Równocześnie jednak funkcjonuję problem przestępczości zarówno wojskowych na cywilach jak i odwrotnie. Wojsko Polskie miało szeroki wachlarz interakcji z mieszkańcami Pomorza i Kujaw co siłą rzeczy wpływało na ich życie.


Bitwa pod Tannenbergiem w niemieckiej propagandzie okresu międzywojennego.
Joanna Jędrzejczak (UWr)

Sobota, godz. 18.00, IH, sala C.

I. Bitwa pod Tannenbergiem- fakty i mity
A) przyczyny sukcesu Hindenburga
B) przyczyny klęski Samsonowa
II. Mit Tannenbergu kreowany przez Hindenburga i Hitlera
A) uwarunkowania historyczno-społeczno-polityczne
B) próby państwowej monopolizacji pamięci Tannenberg 1914- Grunwald 1410
C) Mechanizm kreacji narodowego symbolu
III. Obraz Rosji i Rosjan w okresie Republiki Weimarskiej
IV. Wnioski końcowe oraz podsumowanie I. Bitwa pod Tannenbergiem- fakty i mity
A) przyczyny sukcesu Hindenburga
B) przyczyny klęski Samsonowa
II. Mit Tannenbergu kreowany przez Hindenburga i Hitlera
A) uwarunkowania historyczno-społeczno-polityczne
B) próby państwowej monopolizacji pamięci Tannenberg 1914- Grunwald 1410
C) Mechanizm kreacji narodowego symbolu
III. Obraz Rosji i Rosjan w okresie Republiki Weimarskiej
IV. Wnioski końcowe oraz podsumowanie

hotels-world.pl Overnatning Tyskland Hotels Samoa