1894 – W Woli Bystrzyckiej, nieopodal Kocka i Łukowa, urodził się Marceli Porowski. 5 sierpnia 1944 przejął władzę prezydenta Warszawy z rąk komisarycznego burmistrza Juliana Kulskiego. Aresztowany 8 grudnia 1951, w lutym 1953 skazany na karę śmierci. Trzeba władzy ludowej przyznać, że zadowoliwszy się przepadkiem mienia oskarżonego, humanitarnie zwolniła go z opłaty sądowej i kosztów procesu. Wcale nie byli tacy źli.
1943 – Nowy Kurier Warszawski dość oględnie poinformował o kapitulacji 6 Armii pod Stalingradem

Jakieś wydarzenia się może jeszcze później doda, na razie pozwolę sobie zacytować akt oskarżenia z września 1952 r.

Porowski Marceli syn Marcelego w okresie od 1942 r. do sierpnia 1944 r. na terenie Warszawy i województwa warszawskiego, działał we wspólnym porozumieniu z innymi osobami w interesie hitlerowskiej władzy okupacyjnej, kierował dokonywaniem zabójstw osób spośród ludności cywilnej, przez to, że jako delegat Okręgowej Delegatury tzw. „rządu londyńskiego" na m. st. Warszawa: Kierował działalnością komendy Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa, który zgodnie z wydawanymi przez niego dyrektywami rozpracowywał członków i sympatyków PPR, AL, a uzyskane informacje o działaniach tych organizacji przekazywał do gestapo oraz do własnych komórek likwidacyjnych celem dokonywania mordów. W wyniku czego zamordowani zostali m.in. Fal Józef, Maliszewski Antoni, Zieleńczyk Wanda, Fachura Jan,, Jaskółka Edward, Woźniakowski Roman.

Nadzorował działalność Brygad Wywiadowczych Delegatury Okręgowej w Warszawie, które poprzez sieć informacyjna, rozpracowały działaczy organizacji antyfaszystowskich, w szczególności PPR i AL, a materiały otrzymywane z opracowań powyższych organizacji i ich działaczy przekazywał wraz z poleceniem dokonania zabójstwa do centralnego wywiadu politycznego Delegatury, który z kolei przesyłał je do wykonania komórkom terrorystyczno-likwidacyjnym oraz do gestapo, w wyniku czego zamordowano cały szereg członków wymienionych organizacji, w tej liczbie: Olszewskiego, Marchlewskiego Tadeusza, Biesiadeckiego Zygmunta, Biesiadecka Irenę, Rembelskiego Henryka, Webera Stanisława, Paciorka Stanisława, Jaworskiego Edwarda, Malickiego Stanisława z Kobyłki, Potynowskiego Mariana, Zielińskiego Józefa, Rojewskiego Wacława, Matusiaka Kazimierza, Wieczorka Adama, Cegiełko Piotra i trzech braci Melaków.

Dla rozszerzenia działalności antlewicowej w sierpniu 1943 r. powołał do życia w ramach Urzędu Śledczego PKB na m.st. Warszawę nową. organizację pod nazwą Ekspozytury Urzędu Śledczego, kryptonim „Start", która w myśl otrzymanych od niego instrukcji, poprzez sieć wywiadowczo-obserwacyjną, rozpracowywała ogniska organizacyjne, członków i sympatyków PPR, AL, przeciwko którym fabrykowano fikcyjne dochodzenia o rzekome popełnianie przestępstw natury kryminalnej i pod tym pozorem własne komórki terrorystyczno-likwidacyjne lub przez gestapo zamordowano między innymi: Wiederyńskiego Wacława, Szkota Jerzego, Jarkiewicza Józefa, Piątka Jana, Wojciechowskiego Jana, Nieszporka Grześkie-wicza, Glińskiego, Żelazowskiego, Kozłowskiego, Hryniewicza.

Zorganizował i koordynował działalnością okręgowego Kierownictwa Walki Podziemnej (KWP) na m. st. Warszawę, które według jego dyrektyw i instrukcji rozpracowywało członków i sympatyków organizacji lewicowych, a przede wszystkim PPR, GL i AL, przeciwko którym fabrykowano fikcyjne oskarżenia o rzekomą ich współpracę z okupantem i pod tym pozorem przez własne komórki terrorystyczno-dywersyjne zamordowano m.in. Antczaka Leśniakowskiego „Leszka", Piątka, Nazarskiego, sześciu członków AL z Otwocka, kierownika punktu kolportażowego, członka ZWM, zamieszkałego przy ul. Filtrowej i dowódcę oddziału AL, pracującego na Dworcu Wileńskim.

Czyny te stanowią zbrodnię przewidzianą w art. l, punkt l dekretu z dnia 31 VIII 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego.