Kolejka Marecka - zaciekawiamy Warszawą

"„My, Cichociemni” to tak naprawdę pierwszy pełnometrażowy dokument opowiadający o losach polskiej, specjalnej formacji wojskowej, której żołnierze w czasie II wojny światowej przedostawali się drogą powietrzną z Anglii na teren okupowanego kraju, aby wesprzeć działający tam ruch oporu. Film został zrealizowany przez WFDiF w Warszawie i Fundację Filmową Armii Krajowej.

Film pokazuje początki tworzenia się formacji „Cichociemnych”, jej bojowy szlak - aż do Powstania Warszawskiego. W obrazie wykorzystano nigdzie wcześniej nie publikowane zdjęcia oraz filmy archiwalne, m.in. pokazujące szkolenie przyszłych skoczków. Autorzy dotarli do prywatnych archiwów, których część została później pokazana na ekranie. Do dokumentu wprowadzono inscenizacje fabularne. Są one ilustracją dramatycznych momentów w życiorysach bohaterów tamtych dni, dziś komentowanych przez nich samych. Zamiarem reżysera było opowiedzenie o ludziach nadal żyjących, dla których ta przeszłość jest wciąż bliska i żywa. Przed kamerą wystąpili byli „Cichociemni”, w tym jedyna kobieta, kurierka Elżbieta Zawacka ps. „Zo”, która zaliczyła forsowne szkolenie mimo zwichniętej kostki po nieudanym lądowaniu ze spadochronem. Do kraju wysłano ją z powrotem 9 września 1943 r.

Swoje przeżycia wspominają także: zmarły w ubiegłym roku kpt. Stefan Przybylik ps. „Gruch”, który do Anglii docierał aż z radzieckich łagrów; niedawno zmarły mjr Nosek ps. „Kajtuś” – uczestnik walk w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego; por. br. panc. Kazimierz Bernaczyk-Słoński ps. „Rango” – przydzielony do Kedywu Obszaru Lwów AK; por. kaw. rez. Stefan Bałuk ps. „Starba”, który sfotografował prawie wszystkie umocnienia niemieckie przed Powstaniem Warszawskim; sierż. łączn. rez. Kazimierz Śliwa ps. „Strażak 2” – przeszedł szkolenie konspiracyjne w zakresie radiotelegrafii; mjr Zdzisław Straszyński ps. „Meteor” – dziś mieszkający w Australii; ppor. Zdzisław Luszowicz ps. „Szakal” – po wojnie wyjechał do Anglii."
   




Niesamowite historie, niesamowici ludzie. Niepowtarzalni. Tylko z każdym rokiem coraz ich mniej ...
Świetnie się ogląda się i naprawdę warto zobaczyć .
Szkoda tylko, że na kilkadziesiąt miejsc w kinie, zajętych było zaledwie parę .
Nie mniej cieszy fakt, że robi się takie filmy, i że można je oglądać.

Premiera 01.08.2008, Kino "Rejs", ul.Krakowskie Przedmieście 21/23 (w podwórzu, obok dawnego kina "Kultura").

Ostatnio edytowany przez Anek (8.09.2008 23:15:24)