Kolejka Marecka - zaciekawiamy Warszawą

Deszcz.
StojĂŞ w blaszanej budce zwanej szumnie przystankiem pekaesu, po lewej widaĂŚ zielonÂą tablicĂŞ z napisem Blaskowizna, po prawej kĂŞpĂŞ drzew, dolinkĂŞ jakiejÂś bezimiennej rzeczki oraz jakieÂś ledwo widoczne zabudowania, na wprost innÂą tablicĂŞ zachĂŞcajÂącÂą do nurkowania w jeziorze HaĂącza ktĂłre mamy za placami, w odlegÂłoÂści moÂże 200 metrĂłw.
SiÂąpi.
Dzieciarnia stojÂąca wraz ze mnÂą milczy, ale w oczach widaĂŚ zniechĂŞcenie i jeÂżeli za chwilĂŞ nie przestanie padaĂŚ bĂŞdĂŞ miaÂł festiwal marudzenia, pÂłaczu, wrzaskĂłw oraz serii pytaĂą o charakterze egzystencjalnym.
SiÂąpi, ale jakby siĂŞ przejaÂśniaÂło.
PĂłki nie przestanie padaĂŚ, napiszĂŞ ki czort rzuciÂł mnie do tej blaszaka.
Od wczoraj jestem na SuwlaszczyŸnie, po zalogowaniu siê w noclegowni okazuje siê, ¿e trzeba zaopatrzyÌ siê nastêpnego dnia w gotówkie. Proponujê, ¿e ja z dzieciarni¹ zaudam siê na jak¹œ wycieczkê a ¿ona pojedzie w miedzyczasie do Suwa³k po pieni¹dze i odbierze nas gdzieœ z trasy. Rzecz¹ oczywist¹ jest, ¿e nie bêdzie to zwyk³a wycieczka tylko wycieczka o charakterze kolejowym.
Deszcz.
Liniê Pob³êdzie - Blaskowizna wybra³em nieprzypadkowo. To najbli¿sza linia kolejowa od naszej noclegowni, funcjonuj¹ca przez raptem trzy lata, a teraz zapomniana przez Boga i ludzi. Mamy zamiar przejœÌ jej ca³y dziewiêcio i pó³ kilometrowy przebieg.

Za opis linii niech posÂłuÂży cytat z ksiÂązki Grzgorza RÂąkowskiego "Polska Egzotyczna" Tom I.

SiÂąpi.
Od rana pada, siÂąpi, nie pada, siÂąpi i dalej pada. Pogoda ma najwyraÂźniej problem z okreÂśleniem swojego dzisiejszego charakteru. Gdy wyjeÂźdzamy z noclegowni przestaje padaĂŚ i nawet pokazuje siĂŞ sÂłoĂące. Nie jest Âźle.
Deszcz.
Gdy przyjeÂźdzamy jest nawet sÂłoneczna pogoda. Niestety po przejÂściu 200 metrĂłw zaczyna padaĂŚ, wiĂŞc zmuszeni jesteÂśmy gdzieÂś siĂŞ schowaĂŚ. NajbliÂżej jest ta nieszczĂŞsna budka w ktĂłrej obecnie tkwimy.

SiÂąpi, ale jakby siĂŞ przejaÂśniaÂło.
Pogoda jest najwyraŸniej uwziê³a siê na nas. Gdy przestaje padaÌ i próbujemy iœÌ wyznaczon¹ marszrut¹ zaczypa padaÌ i jak niepyszni chowamy sie do blaszaka.
PrzestaÂło padaĂŚ. Idziemy.
Na poczÂątek sprawdzamy czy nie zostaÂły jakieÂś Âślady po moÂście nad bezimiennÂą rzeczkÂą. Nic nie znajdujemy. Idziemy dalej.

Po jakichœ 200 metrach œlad po starotorzu zaczyna byÌ widoczny. Niestety jest mokro, starotorze zaroœniête jak linia do Go³dapi, wiêc decydujê iœÌ po szosie. Liniê mamy po lewej w odleg³oœci 50-100 metrów. Czasami jest prawie niewidoczna.

Jednak przez wiêksz¹ czêœÌ trasy, szczególnie gdy biegnie po nasypie nie ma ¿adnych problemów z jej znalezieniem.

Po okoÂło dwĂłch kilometrach linia przecina szosĂŞ i teraz jest utwardzonÂą wiejskÂą drogÂą.

W tej kêpie drzew znajdujemy jednyn¹ chyba pozosta³oœÌ po tej linii czyli przepust na B³êdziance.

W rzeczywistoœci wygl¹da on tak. Na moje oko trochê za solidny jak na zwyk³¹ bocznicê do kamienio³omu.


PoniewaÂż zaczyna znĂłw siÂąpiĂŚ decydujĂŞ, Âże w tym miejscu zakoĂączymy naszÂą deszczowÂą ekskursjĂŞ.
RobiĂŞ jeszcze pamiÂątkowe zdjĂŞcie (wybaczcie prywatĂŞ) ze starotorzem w tle.

Od lewej: starotorze, Basia, MichaÂł, Ela
Po drodze do nocelgowni zajeÂżdzamy zachaczamy jeszcze ruiny dworku w HaĂączy.

KiedyÂś wyglÂądaÂł on w ten sposĂłb

Teraz prezentuje siĂŞ mniej okazale.

HistoriĂŞ dworku moÂżna przeczytaĂŚ na widocznej na zdjĂŞciu tablicy, ktĂłrÂą cytujĂŞ w caÂłoÂści.

GdzieÂś w krzakach znajdujĂŞ jeszcze ledwo trzymajÂący pion krzyÂż

Z trudem moÂżna odcyfrowaĂŚ napis.

Zaczyna porzÂądnie padaĂŚ ....... jedziemy do noclegowni.

Pozdrawiam serdecznie i deszczowo.

ksiezyc_nad_gieesem ...