Kolejka Marecka - zaciekawiamy Warszawą

Kopytek zwolennikiem nie jestem, to się nie wypowiem, ale nóżki w galarecie i takie flaki, jakie w knajpie w nieistniejącej kamienicy na rogu Pułkowej i Dzierżoniowskiej jadłem, w identycznym klimacie, jaki w Cafe pod Minogą można zobaczyć, to nigdzie nie spotkałem

Mały byłem, więc piwa z beczki nie piłem, ale pamiętam, jak ojciec, musowo, do flaków kieliszek wódki i kufel piwa zamawiał i kieliszek do kufla wrzucał przed wypiciem.

Nie wiem, czy to standardowy zwyczaj, czy lokalny, bo ja piwa nie pijam, ale chyba nigdzie się z tym nie spotkałem indziej.
Sok do piwa lali, to widziałem, ale ten kieliszek ... ?

A i, wydaje mi się, że też nie spotkałem się poza Mazowszem z ochajtaniem.
W każdym razie przez 'ch", bo spotkałem się już kilka razy z niezrozumieniem, ponieważ na południu słowo hajtać, przez samo "h", oznacza ... bujać się

chrisfox napisał:

Przyznam, że mnie się ta akurat, galicyjska, świadomość całkiem podoba. Czy w Krakowie, czy w Przeworsku (a to w końcu parę kilometrów jest), moi znajomi zawsze mówili: u nas w Galicji. Ładne. Zresztą, zawsze mi się podobało, gdy gdzieś napotykałem na takie lokalne świadomości, że ktoś tam jest u siebie i z tego tytułu jest nieco inny, niż sąsiad (i nie o ksenofobii tu mowa, tylko o własnej tożsamości).

Wątek zrobił się mocno kluskowo - kopytkowy ale ja nieco wrócę do Galicji. Lokalne świadomości są owszem, słodkie ale... pod warunkiem, że swojskie czyli nasze. Określenie Galicja tak mocno się zakorzeniło już w świadomości i języku, że nie chce mi się nawet z tym walczyć. Tyle tylko, że idąc tym tropem należałoby mówić: "u nas w Wielkim Księstwie Poznańskim" (Wielkopolsce), "u nas w Królestwie Kongresowym" (Mazowszu), "u nas w Guberni Grodzieńskiej" (Podlasiu) i tak dalej i tak dalej... Nie będę już nawet brnął w określenia typu "Generalgouvernement" czy "Sud Ostprussen". Zdecydowanie wolę polskie, historyczne określenia dla polskich dzielnic. Dlatego dla mnie Kraków zawsze leżał w Małopolsce a nie Galicji.

Słodkie czasy Franciszka Józefa, fin de siècle, bajkowa Galicja... Tylko, że nikt za bardzo nie chce pamiętać skąd ta nazwa się wzięła. Królestwo Galicji i Lodomerii to zniemczona nazwa Księstwa Halickiego i Księstwa Włodzimierskiego. Tego tytułu królewskiego zaczęła prowokacyjnie używać od 1741 roku cesarzowa Maria Teresa. Stał się też oficjalnie pretekstem do zajęcia w 1772 roku południowej Małopolski,  Rusi Czerwonej i części Podola . Pretensje do tych ziem uzasadniono nawet naukowo publikując "Wywód poprzedzający prawa Korony Węgierskiej do Rusi Czerwonej i Podola, tak jako Korony Czeskiej do Księstwa Oświęcimskiego i Zatorskiego". W 1795 roku wywód ów był już nieco za mało wystarczający ale kto by się tam tym przejmował. Północną część Małopolski, fragment Mazowsza i Podlasia nazwano po prostu Nową Galicją. Taka to jest historia tej nazwy, dla mnie nieco obca.

chrisfox napisał:

Starachowice i Wąchock - to nie jest dobry przykład na ładną świadomość własnej odrębności. Niechęć bezinteresowna, do kogoś, kto mieszka 10 metrów za miedzą.

He he he... takie animozje to na każdym kroku można spotkać. Uwielbiam je tropić. Górny bieg Liwca był kilkaset lat granicą między Małopolską a Podlasiem, inaczej mówiąc między Koroną a Litwą. Świadomość ta trwała bardzo długo mimo włączenia Podlasia do Korony w 1569 roku. Ważną kwestią była odmienność etniczna. Zachodni brzeg Liwca opanował element mazurski (lacki), wschodni - rusiński. Ślady są odczuwalne do dziś... Mazurzy zawsze mówili, że ci z drugiej strony używają języka "chachłackiego". Popularność tego określenia jest zaskakująca) Nieco dalej na wschód, w okolicach Włodawy istnieje podobna sytuacja. Wiele lat temu, niedaleko Brześcia usłyszałem takie słowa: "Aaaa tam dalej, pod Żabinką to chachły mieszkają, znaczy się po polsku nie mówią tylko po chachłacku"  Animozje to nasza specjalność))))

Jak wielokrotnie podkreślałem, słoik jestem i wśród słoików się obracam wyłącznie. Uwielbiam przy pierwszym spotkaniu powiedzieć: "Pan to jest z okolic Siedlec", "Pani pochodzi spod Lublina" )))))) w 75% trafiam )))))

emka 1471 napisał:

Bardzo często spotykałam się z tym, że zmiękczali wiele słów, choćby np "gieografia". ( o zgrozo, jaki to był dla mnie obciach jak byłam w szkole podstawowej i mama szła na zebranie do pani od gieografii )
To warsiawskie, praskie czy podlaskie?

Tutaj zgodzę się z chrisfoxem. Zmiękczanie jest rusko - podlasko - prasko - warszawskie. W takiej kolejności, moim zdaniem.

chrisfox napisał:

Piwo z bombą

Skąd ten wynalazek pochodzi to nie wiem, spotkałem się z nim w różnych prowincjach Muszę przyznać, że wynalazek bardzo ciekawy. Proste wlanie kieliszka wódki do kufla piwa powoduje równomierne zmieszanie się płynów a nie o to chodzi. Wódka wylewa się z kieliszka coraz bardziej w miarę wypijania piwa i znaczniejszego przechylania kufla. Najpierw powoli... jak żółw, ociężale)))) Piwa ubywa, przechylamy kufel, wódki przybywa... emocje rosną... Radzę spróbować, choć raz)))))

Jeśli chodzi o Galicję, nie chodziło mi o niepiękne pochodzenie tego pojęcia, tylko o przechowaną i całkiem do dziś powszechną na dość rozległym terenie świadomość jakiejś wspólnoty dziejów. Nie prowadziłem takich badań, ale to chyba pewien - w Polsce - fenomen (może poza Wielkopolską, ale to trochę insza inszość). Na takim Mazowszu, jakoś się z tym nie spotkałem, żeby mieszkaniec Grójca uważał, że coś łączy go jednocześnie z kimś z Mławy i Liwu Na ogół, w naszych warunkach, małe ojczyzny są nieco mniejsze, tak mi się zdaje.

A z tą warszawską gwarą, to raczej ściema. Jakieś tam pierwotne wspólne elementy pewnie były, ale to, czym się dziś niektórzy hiperwarszawiacy tak napawają, zostało raczej w większości stosunkowo niedawno temu przywleczone przez element napływowy. Druga połowa XIX wieku, później ogromny rozrost terytorialny miasta, które w 1916 wchłonęło znaczne tereny wiejskie na obrzeżach, do tego stuletnia obecność Rosjan... Osobiście, nie cierpię folklorystycznego używania na siłę choćby słowa "warsiawski" - już nie mówiąc o (jak to wszyscy na zewnątrz uważają "stolycy" ). Tu przecież nie o igrek chodzi, tylko o specyficzną (tę akurat lubię) tylnojęzykową wymowę głoski "l". Dwa miejscowe słowa, których używam z pewnością i bez przymusu, to winkiel i lebiega

Żona Jaremy nie była konfidentką

Jarema, przybierając imaż warszawskiego cwaniaka stał się, w pewnym sensie, warszawskim bardem, który miał niewątpliwie duży wpływ na to, jak również my postrzegamy dziś warszawski języki i moje pytanie brzmiało, czy Wiech, Grzesiuk, Stempowski, mówili tym językiem, autentycznie, czy też może go stworzyli?

emka 1471 napisał:

Nawiązując do warszawskiej gwary. Babcia z Dziadkiem pochodzą z Podlasia. Mama wychowała się na Pradze. Bardzo często spotykałam się z tym, że zmiękczali wiele słów, choćby np "gieografia". ( o zgrozo, jaki to był dla mnie obciach jak byłam w szkole podstawowej i mama szła na zebranie do pani od gieografii )
To warsiawskie, praskie czy podlaskie?

Niesłusznie obciach. Zmiękczanie świadczyło o otarciu o inteligencję. Właśnie prostacy nie zmiękczali, co potem zaoowocowało mocno podkreślanymi "geesami"

Dziś wszystkie (młode, nieraz dość atrakcyjne) "aktorki" w telewizorze wszystko pięknie zmiękczają. Nie sądzę, że wszystkie pochodzą ze wschodu. To tylko one zapewne uważają, że tak brzmi bardziej milutko.

weldon napisał:

kieliszek do kufla wrzucał przed wypiciem.

Tak zwany .... U-Boot.

chrisfox napisał:

pocopić

To były refleksje przed każdym następnym kieliszkiem .... po co pić? 

Znalazłem takie przysłowie o Warszawie:

Warszawski trzewik, toruński piernik, wódka gdańska i panna krakowska, najlepsze są w Polsce
Z pannami i butami to się powtarza: Do Warszawy po buty, do Krakowa po żonę.
Znaczy przemysł cholewkarski musiał u nas kwitnąć?

No i jeszcze jedno: Wyszczekana, jak przekupka warszawska.
Jeżeli takie przysłowia były, to, jak mi się wydaje, w starciu z innymi przekupkami nasz region musiał wygrywać ... w wyszczekaniu ma się rozumieć

Taka była norma językowa do 1936 roku.