Kolejka Marecka - zaciekawiamy Warszawą

Myślę, że w trzeciej serii będzie znów zadeptywał Krakowskie.

Ostatnio edytowany przez ines (20.05.2009 19:39:39)

Podebrane, ale w sam raz pod tą polską wybitną produkcję.

Pani kazała na lekcję przygotować dzieciom historyjki z morałem. Historyjki mieli dzieciom
opowiedzieć rodzice. Następnego dnia dzieci po kolei opowiadają, pierwsza jest Małgosia. -
Moja mamusia i tatuś hodują kury - na mięso. Kiedyś kupiliśmy dużo piskląt, rodzice już
liczyli ile zarobią, ale większość umarła. - Nie licz pieniędzy z kurczaków, zanim nie
dorosną - tak powiedzieli rodzice - Bardzo ładnie. Następny Mareczek: - Moi rodzice mają
wylęgarnie kurcząt. Kiedyś kury zniosły dużo jaj, rodzice już liczyli ile zarobią, ale z
większości wykluły się koguty. - Dobrze Mareczku, a jaki z tego morał? - Nie z każdego jajka
wylęga się kura - tak powiedzieli rodzice. - Bardzo ładnie. No i wreszcie grande finale,
czyli prymus Jasio (pani już łyka valium): - Ociec to mnie tak pedział: Kiedyś dziadek Staszek
w czasie wojny był cichociemnym. No i zrzucali go na spadochronie nad Polską. Miał przy
sobie tylko mundur, giwerę, sto naboi, nóż i butelkę szkockiej whisky. 50 metrów nad ziemią
zauważył, że leci w środek niemieckiego garnizonu. Niemcy już go wypatrzyli, więc dziadek
Staszek wychlał całą whisky naraz, żeby się nie stłukła, odpiął spadochron i spadł z 20
metrów w sam środek niemieckiego garnizonu. I tu dawajta ! Pandemonium ! Dziadek Staszek
pruje z giwerki ! Niemcy walą się na ziemię jak afgańskie domki! Juchy więcej niż na filmach
z gubernatorem Arnoldem. Z 80 ubił i jak skończyły mu się pestki, wyjął nóż i kosi niemrów
jak Boryna zboże. Na trzydziestym klinga poszłaaaa, pozostałych dziadek z***** z buta i uciekł...
W klasie konsternacja. Pani, mimo valium - w spazmach, pyta się : - Śliczna historyjka
dziecko, ale jaki morał ? - Też się taty pytałem a on na to: "Nie wk***** dziadka Staszka
jak se popije"

"Czas humoru" powraca:
http://film.wp.pl/idGallery,4925,idPhot … leria.html

Monika powiedziała mi ostatnio, że można toto obejrzeć na youtube. Rewelacja. Właśnie zacząłem się przymierzać. Niezwykle urokliwe ma ten ekskrement komentarze: "oddałbyś życie za ten kraj?". Smutno to pisać, ale za taki, jak dziś... być może byłbym skłonny raczej zacytować Rydza: nie oddamy nawet guzika [...]. Potworne. Kiedyś ten kraj, to byli przede wszystkim ludzie, dziś głównie architektura - której zresztą niebawem skutecznie pozbawią nas deweloperzy wspólnie z konserwatorami. I dobrze, niczego nie będę musiał oddawać.

emka 1471 napisał:

A co do ludzi - myślisz Krzysztof że naprawdę nikt by się obecnie nie znalazł? Taki co by za ojczyznę? Rozmawialiśmy o tym ostatnio na Wojnickiej i doszliśmy do całkiem pozytywnych wniosków

To chyba nie ze mną

Ojczyzna, o którą walczyli tamci, była inna. Tam była ziemia i tam był naród, świadomy tego, że jest narodem i że to jego ziemia. Dziś to kraj emigrantów - wewnętrznych, zewnętrznych (z jakiejś Azji czy inszej Afryki) i oczekujących (kiedy by tu wyjechać i gdzie?). Nic nikogo z tym terenem nie wiąże. Nie ma ojczyzny, przepadła w 1944. Nie ma nawet mojej małej ojczyzny, zaludniają ją miejscowi outsiderzy, Azjaci i ambitni a bezwzględni wieśniacy. Nie ma za co ginąć, nie ma nawet za co oddać guzika. Włączyć telewizor i obejrzeć coś amerykańskiego - to tylko warto.

Narzekać? Chyba co innego przez to rozumiemy.

Ja coś (czasem) próbuję robić. A spojrzenie na świat mam, jakie mam - trudno, nie musi się podobać. Też je uważam za wstrętne, ale jakoś nie potrafię mieć innego. Mam zresztą całą masę o wiele jeszcze gorszych i znacznie mniej grzecznych poglądów, którymi się publicznie nie dzielę - i nic się na to nie poradzi.

Przypomina mi się dyskusja na śp. forum MPW, na temat, czy dziś poszlibyśmy do powstania. Jak nietrudno zgadnąć, wszyscy raczej twierdzili, że naturalnie, oczywiście, czemu nie, na pewno... O ile pamiętam, ja jeden napisałem (prowokacyjnie - tak pewnie większość pomyślała), że nie wiem. Bo nie wiem.

Pewnie się nieco zbyt skrótowo tu i ówdzie powyrażałem - jak to ja. Mam ochotę (ba, muszę) odpowiedzieć, ale chwilkę to chyba będzie musiało zaczekać. Podejrzewam, że dziś mi się nie uda. To, co piszesz - jak widzę, w sporym wzburzeniu - wymaga odpowiedzi wyczerpującej, precyzyjnej i jednoznacznej, nie poddającej się interpretacjom. Nie będę dziś ciągnąć tematu, bo dopiero wpadłem i sporo jeszcze dziś przede mną (a za godzinę z minutami muszę obejrzeć kolejny odcinek Dzieła). Jutro będę pisał. Pewnie pół dnia, trudno. Się narozrabiało, się musi to i owo ponaświetlać

YasMan69 napisał:

chrisfox napisał:

Ojczyzna, o którą walczyli tamci, była inna. Tam była ziemia i tam był naród, świadomy tego, że jest narodem i że to jego ziemia.

Piszesz jak nacjonalista, jak skrajny narodowiec. Że niby co Polska to jeden naród? monolit?
a ci Żydzi których ślady tropisz  z taką pasją którą podziwiam, to byli Słowianie? a może kosmici?

Tu się rozpędziłem fatalnie. Co innego myślałem, co innego się wystukało. Pisząc owo nieszczęsne słowo „naród”, miałem na myśli obywateli, nie interesując się: Polak, Żyd, Tatar czy inszy Niemiec. Jakoś tak odruchowo, myśląc o tamtym państwie, pamiętam o takich podziałach jedynie w kontekście konkretnych wydarzeń, mających związek z różnicami narodowościowymi – przy innych okazjach nigdy nie miały one dla mnie znaczenia. Stąd przejęzyczenie – muszę przyznać, fatalne – za które przepraszam, naprawdę mi wstyd, zwłaszcza, że zawsze staram się wysławiać precyzyjnie. Miało być „społeczeństwo”, napisałem „naród”. Nie powinienem tego ujmować w taki sposób, wyszło naprawdę niezrozumiale.

A właśnie, (moi) Żydzi... Pomijając fascynującą kulturę, w gruncie rzeczy interesują mnie przede wszystkim, jako członkowie społeczeństwa. Przyglądam się im pamiętając o odmienności – bo to w końcu ta odmienność miała związek z tym, co się działo – ale bez sztucznego dzielenia historii na polską i żydowską. Co do samej owej odmienności, to też przecież bzdura - w końcu oprócz tych, nie mówiących nawet po polsku, za Żydów uznano także ludzi, którzy z nimi pod żadnym względem nie mieli nic wspólnego. W Warszawie, getto jest dla mnie pojęciem głównie topograficznym, nie oddzielam „ich” Muranowa, Mirowa czy Grzybowa od „naszego” – to by dopiero była głupota. To w takim pojmowaniu - oddzielnie historia polskich Żydów, oddzielnie historia polskich Polaków, oddzielnie historia polskich... mniejsza kogo - moim zdaniem, kryje się rasistowskie, ksenofobiczne spojrzenie. Wszystko jedno, z której strony.

Jedźmy dalej. Trzeba, to trzeba

chrisfox napisał:

Nie ma ojczyzny, przepadła w 1944. Nie ma nawet mojej małej ojczyzny, zaludniają ją miejscowi outsiderzy, Azjaci i ambitni a bezwzględni wieśniacy.

Zawsze mi się wydawało, że z treści pierwszego zdania, nie będę się musiał tłumaczyć. Dla pewności jednak... Naprawdę uważam rok 1944 za koniec Polski, z jaką chciałbym się utożsamiać. Rok 1939 był końcem normalnej państwowości, 1944 to już naprawdę koniec: hekatomba ludności Warszawy, zniszczenie miasta przy aprobującym milczeniu zza Wisły, kanalie przy władzy... Ruina cywilizacji – także w sferze wartości, kultury. Koniec. Nie twierdzę, że tamto państwo było nadzwyczajne. O ile wiem, nie było. Inna rzecz, że przymierzanie go do współczesnych standardów, to operacja wysoce niemądra. Jednak – pomijając nieporównywalne wartości niematerialne: kulturalne i patriotyczne – wystarczy zestawić dokonania w ciągu ostatnich dwudziestu lat, z tym, co uczyniono od zera, w Dwudziestoleciu. O czym tu mówić...

O mojej małej ojczyźnie, też wyraziłem się enigmatycznie. A zawsze mi w tym momencie chodzi wyłącznie o południowy Muranów, miejsce, gdzie spędziłem pół życia. I naprawdę, sytuacja demograficzna tak mniej więcej tam wygląda. Dwie grupy autochtonów – wymierające pokolenie lekko przedwojenne i trochę ich dzieci, którym nie udało się przeprowadzić w żadne lepsze miejsce. Trochę obcokrajowców (owszem, najwięcej z Azji), i trochę tych, którzy pojawili się w Warszawie korzystając z ostatnich przemian. Marne to miejsce, naprawdę. Bo niby kto ma je traktować jak swoją mała ojczyznę, skoro najstarsi nie mają tam korzeni (większość to ludność napływowa - ci, którzy awansowali społecznie w czasach stalinowskich), średnie miejscowe pokolenie przejawia raczej zainteresowanie zupełnie czym innym a reszta – wiadomo. Troszkę mi się to kojarzy z Nową Hutą, ale tam chyba nie jest aż tak źle.

No i wreszcie (a myślałem, że nie będę musiał ) – o ambitnych a bezwzględnych wieśniakach. Po pierwsze, wieśniactwo jest dla mnie stanem świadomości, nie określeniem miejsca urodzenia – choćby tylko dlatego, że na to drugie nie mamy wpływu. Ale nie, nie tylko. Znam całe życie mieszkających w stolicy wieśniaków i bardzo ciekawych ludzi z miejscowości, które trudno znaleźć nawet na dokładnej mapie. Tak, jak z brzydkim słowem na literę „k” – ono też nie oznacza profesji (ani nie wiąże się z płcią) – to jedynie dosadne określenie szczególnego zestawu cech charakteru Już strasznie wiele o tym pisałem, ale chyba muszę raz jeszcze, bo naprawdę nie chciałbym nikogo urazić. Nie dzielę ludzi według miejsca, skąd pochodzą – choć jest faktem, z którym chyba nikt nie będzie chciał dyskutować, że środowisko, w którym dorastamy, kształtuje wiele naszych zdolności i preferencji i trudno oczekiwać, żeby ktoś wychowany w leśniczówce, równie swobodnie czuł się na warszawskiej ulicy, jak miejscowi. Coś w tym złego? Nie jesteśmy jednakowi, co nie oznacza, że jedni są lepsi a inni gorsi, tylko dlatego, że wywodzą się z różnych środowisk. Muszę przyznać, że niestety, moje osobiste (a trochę również i zaobserwowane, czy zasłyszane) kontakty zawodowe z przedstawicielami najświeższych imigrantów, nie były specjalnie udane. Byli ambitni, to dobrze. Pozbawieni przy tym jakiejkolwiek moralności, wiecznie sobie nawzajem podkładający świnię – aby się przypodobać zwierzchnikom, utrącić kolegę, albo tylko tak, po prostu. Owszem, z zainteresowaniami: bryczka, sport, gorzała, panienki (czasem jeszcze kino). I – można mi wierzyć albo nie – nie byli to bynajmniej ludzie z ekip sprzątających ani ochroniarze. Naturalnie, bardzo im się w Warszawie nie podobało: miasto jest brzydkie a miejscowi wstrętni – ale trzymali się tego paskudztwa wszelkimi kończynami. Naprawdę wiele takich osób spotkałem i wciąż na przedstawicieli tego nurtu filozoficznego trafiam. Nie generalizuję, ale to naprawdę są bezwzględni, ambitni wieśniacy. Ohydna rasa, dziś pewnie kilkadziesiąt procent mieszkańców mojego (mojego? wolne żarty ) miasta. Może ich dzieci będą troszkę inne, ale przecież dlaczego by miały być, wychowywane przez takich. Za nich właśnie, nie pójdę walczyć – choćby to była tylko formalność. Nie oddam nawet guzika od (państwowego zresztą) munduru.

Natomiast, co do tych słów:

YasMan69 napisał:

ja też jestem "ambitnym i bezwzględnym wieśniakiem" - bo pochodzę w zasadzie ze wsi, na wsi się kształtowałem, staram się być ambitny i do Warszawy przyjechałem kilka lat temu coś osiągnąć.

Jest na tym forum kilka moich wypowiedzi, bardzo wyraźnie opisujących, co o Tobie, czy innych naszych wspaniałych Kolegach, nie legitymujących się miejscowym rodowodem, sądzę – i dlaczego sądzę akurat tak. Wiem, że to dla Was żadna nobilitacja, ale ja się czuję w porządku, starałem się wyjaśnić. Szybciutko znalazłem akurat jedną (i nie będę, nie mam czasu szukać dalej), ale jest ich więcej. O, tu – post #6 http://kolejkamarecka.pun.pl/viewtopic.php?id=529 (u kielmona chyba też coś na ten temat być powinno)

Wybacz (wybaczcie). Nie zamierzam przy każdym użyciu słowa „wieśniacy”, „przybysze”, „gastarbeiterzy” czy czegoś podobnego, dodawać przypisu w stylu: „z przyczyn oczywistych nie dotyczy Jaśka, Gajosa, ...itd.”. To by dopiero było żenujące. Zakładam (na wyrost?), że wszyscy wiedzą, o kim przy takich okazjach złośliwie piszę a o kim na pewno nie. Jeśli ktoś nie wie... Może niech zapyta wprost? Ja już nie mam siły wciąż się krygować. Myślę, jak myślę i piszę, jak piszę. Szanuję, kogo szanuję – a kogo nie, to nie Trudno, nikt nie jest doskonały.

Jeszcze tylko pozwolę sobie na drobniutką złośliwość – po prostu nie mogę tego nie uczynić, bo to by było sprzeniewierzenie się sobie. Piszesz, że „nie zagraża nam wojna z żadnym z sąsiadów, można mówić i pisać co się chce”. Naprawdę? Oj, to jest lepiej, niż myślałem.

(wybacz, Jaśku, jeśli Cię mimo wszystko gdzieś dotknąłem – nie było to moim zamiarem, naprawdę)

I wreszcie. W jednym się z Tobą zgadzam całkowicie. Też jestem wdzięczny, że mogę żyć tu i teraz. No, może bardziej by mi odpowiadała Nowa Zelandia (łagodny klimat, u nas nie mogę wytrzymać), ale tak, jak jest, nie jest źle.

Męczące to było wyjaśnianie, ale konieczne. Się narozrabiało... itd. Trzeba odpokutować. I nie mam tu żadnych obiekcji, nie jestem nieomylny (Wasze szczęście )

Otwartych rozmów, naprawdę (może niektórzy to już wiedzą, może nie) jestem wielkim zwolennikiem. A i odrobina pokory nikomu jeszcze nie zaszkodziła. Nic mi z głowy z tego tytułu nie spadło i nie spadnie. Tamte wypowiedzi były mocno niefortunne - choć merytorycznie jestem w stanie ich bronić *. Forma się zupełnie nie udała - i za to Was wszystkich szczerze przepraszam. Nie za to, co myślę. Za to, że nie potrafiłem tego przekazać.

*) i w razie czego, bronić będę